प्रतिमे

प्रतिमे, तुजला एक विनंती,

रहा सदा चांगली,

मला तोलणाऱ्यांची दृष्टी,

तुझ्यावरी लागली ।

म्हणायचो मी,

प्रतिमा बितिमा खोटे सारे,

आतिल माणुस खरा...

कळेचना पण, कुठून आला

ह्या चेहऱ्यावर चरा...!

दुभंगलो मी, कळले जेव्हा,

मला कसे पाहती-

- लोक हे, अन् त्यांच्या पद्धती,

जे श्रेयस्कर त्यांना, तितुके

सोयिस्कर बघती ।

"अशा जगाची कशास पर्वा?

जगेन माझ्यापरी",

विचार केला असा कितीदा

जमले नाही तरी.

जगतो मी कोणासाठी?

हा प्रश्न लांबचा फार..

अंतर आता थकले सोसुन

प्रतिमेवरचे वार !

ओळखूच ना शकलो तुजला,

इतकी तू भिनलेली-

-अंतरात या,

प्रतिमे माझी ओळख तू बनलेली !

सांगू मग मी कोणाला

राहण्या चांगले नित्य?

तूच ठरविशी ओळख माझी,

मागाहुन ये कृत्य ।

सांभाळुन घे म्हणून मजला

हीच विनंती करतो,

घेता येइल तोवर

'माझा' शोध घेत मी जातो...!