माय
कहि कविता माझी नसून प्रसिद्ध कवी नारायण सुर्वे यांची आहे. परंतु माझी आवडती कवीता आहे.
हंबरून वासराले चाटते जवा गाय,
तवा मले तिच्यामंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय
रे हंबरून वासराले ...................
आया बाया सांगत व्हत्या, व्हतो जवा तान्हा,
दुस्काळात मायेच्या माझ्या आटला व्हता पान्हा,
पिठामंदी..... पिठामंदी
पिठामंदी पाणी टाकून मले पाजत जाय ..........
तवा मले पिठामंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय..........
रे हंबरून वासराले...................
कण्या काट्या वेचायला माय जाइ राणी,
पायात नसे वाहन तिच्या फिरे अनवानी,
काट्या कुट्या .......... रं काट्या कुट्या
काट्याकुट्यालाही तीचं मानत नसे पाय,
तवा मले काट्यामंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय..........
रे हंबरून वासराले...................
बाप माझा रोज लावी, मायेच्या मागे टुमन,
बास झालं शिक्षाण आता, घेवुदे हाती काम,
आग शिकून शान .....ग शिकून शान.....
शिकून शान कुठ मोठा मास्तर व्हनार हायं...
तवा मले मास्तरमंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय..........
रे हंबरून वासराले...................
दारू पिवून मायेला मारी जवा माझा बाप,
थरथर कापे अन, लागे तीले धाप,
कसा ह्याच्या .......रं कसा ह्याच्या.......
कसाह्याच्या दावणीला बांधली जशी गाय,
तवा मले गायीमंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय..........
रे हंबरून वासराले...................
नं बोलता बोलता एकदा तिच्या डोळा आलं पाणी,
सांग म्हणे राजा तुझी कवा दिसल राणी,
न भरल्या डोळ्यान ............न भरल्या डोळ्यान,
भरल्या डोळ्यान कवा पाहिल दुधावर् चि सायं,
तवा मले दुधामंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय..........
रे हंबरून वासराले...................
गो म्हणून म्हणतो आनंदान भरावी तुझी वटी
पुन्हा एकदा जनम घ्यावा ग माये तुझ्या पोटी,
तुझ्या चरणी.........̱ग तुझ्या चरणी,
तुझ्या चरणी ठेवून माथा धराव तुझ पाय,
तवा मले पायामंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय..........
हंबरून वासराले चाटते जवा गाय,
तवा मले तिच्यामंदी दिसती माझी माय, दिसती माझी माय
रे हंबरून वासराले...................
विसरुन जा तू...
विसरुन जा ते सारं काही.....
काही सांगायचे असेल तरी, सांगू नकोस,
अश्रू रहीत माझ्या मैत्रीला, तु जागवू नकोस!
काहीच ठेवले नाहीस तु माझ्यासाठी,
गरुड्झेप घातलीस तु माझ्यावरी.
तरीही मी मैत्री ठेवली तुझ्यावरी,
पण, आता मी सांगितले तरी ऐकू नकोस !
एक दिवस आपण भेटलो होतो,
एकमेकांच्या सुखःदुखात समरस झालो होतो.
आपण आपल्या मैत्रीचे गीत गात होतो,
पण, आता ते कधीच तु आठवू नकोस!
तुझ्या मैत्रीमध्ये हरवलो मी,
तुझ्यासाठी स्वतालाही विसरुन गेलो मी.
भान मात्र माझं ठेवल नाहीस तू,
पण, कधी तुझ्या समोर आलो मी, मला मात्रा पहू नकोस!
या विरहात मन माझे हरवून गेले,
शरीर माझे व्यसनात शिरले.
स्वताला व्यसनात बुडवले मी,
पण, हे उघड्या डोळ्यांनी तु पाहु नकोस!
एक दिवस मी निघुन जाईन,
या मानवांच्या दुनियेतून.
अश्रू वाहतील माझ्या मित्रांच्या नेत्रांतुन,
पण, तु तुझी नयने मात्र ओलावू नकोस!
देह माझा विसवेल या मातीत,
माझे मित्र तेथे येऊन जातील.
मला श्रध्दापुष्प वाहून जातील,
पण, मला श्रध्दांजली वाहण्यास मात्र तू विसरु नकोस.
